Onze pruimenboom heeft het dit jaar rustig aan gedaan. Niet de overdaad van vorig jaar. Dat neemt niet weg dat er voldoende pruimen hangen voor zo'n 9 potten jam en we daarnaast nog een paar kilootjes kunnen opeten. De voorgaande jaren heeft mijn schoonmoeder altijd heerlijke pruimenjam gemaakt in verschillende varianten. Dit jaar wilde ik het eens zelf proberen. Alle kinderen hebben dat vroeg of laat dat ze zeggen: "Zelf doen!". Ik dus ook.
Eerst eens "Pruimenjam" ingetikt bij Google, maar dat leverde niet veel op. Het oude kookboek "Ik kan koken" van mijn moeder erbij gepakt en een pakje Marmello (pectine) gekocht. Dan is het niet meer zo moeilijk. Ik miste de foto's bij het recept van Marmello, dus die heb ik er zelf bij gemaakt.


Men neme een kilo pruimen


Stop de pruimen kort in kokend water en ontdoe ze van het vel.


Kook de pruimen in een pan en voeg de pectine en appeldiksap toe.


Zeef de pitten eruit en giet de jam in schone potten, die je dichtschroeft en 10 minuten op z'n kop laat staan.


Voor het betere conserveren nog even pasteuriseren.


Dan heb je drie potten jam.

Het hele recept vind je in het pakje Marmello.

En hoe is de smaak. Een beetje zuur, maar wel zonder suiker.

Gisteren bericht gekregen van de hematoloog van het UMC-U. Er zijn voldoende potentiële donoren gevonden in de databank en de procedure is inmiddels opgestart. Dat is goed nieuws. Nu maar rustig afwachten tot een donor beschikbaar is om de stamcellen af te geven.

Heel bijzonder vond ik het dat ik laatst iemand heb gesproken die bloed- en stamceldonor is geworden, nadat hij van mijn ziekte had gehoord. Als donor heeft hij informatie gelezen over de stamcelferese en al een bijeenkomst van stamceldonoren bijgewoond. Hij was nog nooit opgeroepen om stamcellen te geven. Als hij opgeroepen zou worden zou hij - net als ik drie jaar geleden - een week zichzelf injecties moeten geven met Neupogen en dan een ochtend naar het ziekenhuis moeten voor de ferese. Interessant om eens het verhaal van de kant van de donor tehoren.

Het is ook wel heel bewonderenswaardig dat mensen stamcellen willen afstaan voor een wildvreemde. Door hun goedgevendheid kunnen ik en andere kankerpatiënten langer leven. Ik had daar nooit zo bij stilgestaan, maar ik krijg nu toch veel respect voor de donoren.
Ik zal ook nooit weten wie mijn donor is geweest. En dat is maar goed ook om ieders privacy te respecteren. Wel bestaat tegenwoordig de mogelijkheid om - via een stichting - een anonieme brief - in het Engels - aan de donor te sturen. De donor mag daarop een antwoord sturen.

Dit jaar waren we hier voor de derde keer. Ieder jaar is er wel weer iets verrassends. Dit jaar is dat voor ons het werk van Tonyl.

Lente van Tonyl

Meer op de fotopagina

Sites met info over en werk van Tonyl:
- www.tonyl.ch/
- www.galerievita.ch/kuenstler/tonyl.html
- www.kentaro-art.com/tonyl.htm

Informatie over de Pruimengaard

Vandaag hebben we het gesprek gehad met de hematoloog in het UMC Utrecht. We hebben uitleg gekregen over de allogene stamceltransplantatie (SCT); oftewel de donor-bloedstamceltransplantatie. In mijn ooit eerder beschreven behandelschema heb ik dat fase 3 genoemd.

De planning klopt nog redelijk met onze schatting, namelijk dat ik de allogene SCT vermoedelijk in november of december krijg. Voor die tijd gaat de hematoloog op zoek naar potentiële stamceldonoren. Ik heb vanmorgen heel veel buisjes bloed afgegeven en daarmee wordt mijn 'profiel' bepaald. In een donordatabase wordt gezocht naar donoren die matchen met mijn profiel. Hoeveel dat er zijn horen we volgende week. Daarna wordt uit die groep geprobeerd de meest geschikte match te vinden. En als de betreffende donor dan ook nog steeds bereid is zijn stamcellen te doneren kan de transplantatie beginnen. Voor mij beperkt de periode tot de transplantatie zich tot wat kleine onderzoeken en af en toe een gesprek met de hematoloog.

Eind van het jaar wordt ik 10 dagen opgenomen. De eerste vier dagen krijg een middel, waarvan ik heel misselijk wordt. Daarna een lichte bestraling en lichte chemo, waar ik niet zo misselijk van wordt. Als laatste krijg ik de donorstamcellen. De 3 tot 6 maanden daarna moet ik medicijnen slikken om de afstotingsverschijnselen (Graft versus Host) in toom te houden. Het is juist die periode, die het spannends zal zijn in verband met eventuele complicaties.

Alle details over de behandeling beschrijf ik nog wel een keer. We moeten zelf ook de behandelwijzer van het UMC nog doorspitten.

De regen en de buitentemperatuur nodigen niet echt uit om naar buiten te gaan, maar we hadden toch heel erg de drang om weg te gaan. We zijn in Utrecht twee kerken gaan bekijken. Als we op vakantie zijn doen we dat ook, dus waarom niet in Nederland. Het blijkt ook dat je voor mooie kerken helemaal niet naar Italië hoeft te gaan. Kerken Kijken Utrecht verzorgt ieder jaar een route langs kerken in de Utrechtse binnenstad rond een bepaald thema. Dit jaar wordt aandacht besteed aan gebrandschilderde ramen. Laatst waren we al in de Nicolaïkerk.
De Sint Willibrorduskerk in de Minrebroederstraat is een kerk met een heel kleurrijk beschilderd interieur, een prachtig altaar en veel prachtige beelden. De kerk is tussen 1875 en 1879 gebouwd door en voor de katholieke Utrechtse middenstand. En die hebben duidelijk laten zien waar het geld zat. Veel pracht en praal. De kerk is vrijwel altijd te bezichtigen en iedere zondag kun je daar nog een Latijnse mis bijwonen. Tijdens de mis wordt gezongen door het Gregoriaans koor van de St Willibrordusgemeente.
De Sint Catharinakerk in de Lange Nieuwstraat heeft een iets rustiger interieur. De kerk stamt al uit 15e/16e eeuw. Vooral het houten balkon boven de ingang is prachtig bewerkt. De gebrandschilderde ramen zijn eenvoudig en daarom juist heel mooi.
De Utrechtse kerken zijn ook op internet te bekijken op de site van Kerken Kijken Utrecht. Op de site vindt je van veel kerken prachtige Vitual Reality (VR) beelden, waardoor je kunt rondkijken in de kerk. Vooral met de VR beelden van de St Willibrordus kun je goed zien hoe rijk het interieur is.

www.kerkenkijken.nl

De tweede uitzending van Zomergasten bij de VPRO was goed. Te gast was Joep van Lieshout, kunstenaar, die nogal wat teweeg heeft gebracht in de kunstwereld en bij de gevestigde orde. En bij opzienbarende gasten verwacht ik toch altijd een interessante avond, terwijl bij voorgaande seizoenen van Zomergasten dat soort avonden juist tegenviel. Deze keer dus niet. En dat terwijl Van Lieshout 25 jaar geen TV meer had gezien. Veel van de gekozen fragmenten kende hij dan ook van vroeger (Benny Hill, poligoon) en uit musea. En de gesprekken gingen ook over kunst. Van Lieshout kan goed vertellen en zeker in samenhang met de fragmenten maakte dat een interessante en leerzame avond. Meestal kan ik bij een uitzending van Zomergasten een paar fragmenten er uit pikken die spectaculair of mooi waren. Bij deze avond waren bijna alle fragmenten bijzonder. Op de site van Zomergasten kun je een aantal fragmenten bekijken en van anderen een aantal stills bekijken.
Joris Luyendijk, die dit jaar Zomergasten presenteert, doet het goed. Vorige week met Jeltje van Nieuwenhoven was wat traag. Joris had moeite om de doorgewinterde politica interessante uitspraken te ontlokken. Deze week kon je zien dat Luyendijk meer op gang was en het klikte ook tussen hem en Van Lieshout. Dat beloofd wat voor de volgende uitzendingen.
Komende zaterdag is de herhaling.

zomergasten.vpro.nl
Zomergasten op Wikipedia
Week-weblog van vorige week van Joris Luyendijk

Gisteren was ik op kantoor bij een afscheidsreceptie van een collega. Deze afscheidsreceptie was wel bijzonder, want het is voor het eerst dat iemand bij CODA met pensioen gaat. Ik heb bij CODA veel mensen zien vertrekken, maar allemaal naar een andere baan. Bij mijn vorige werkgever, KPN Autolease heb ik wel veel recepties van gepensioneerden meegemaakt. Maar daar werkte dan ook veel oud werknemers van andere KPN onderdelen, die hun laatste jaren bij Autolease sleten. Bij CODA is de gemiddelde leeftijd beduidend lager. Mooie speech van de directeur met veel aandacht voor de nieuwe regelingen bij CODA voor gepensioneerden, die bij deze zijn ingegaan. Het valt niet mee om afscheid te nemen na 13 jaar bij CODA te hebben gewerkt.
Daarnaast was het voor mij heel prettig om weer mijn collega's te spreken. Die had ik sinds december niet meer gesproken. En kennis gemaakt met nieuwe collega's. Door de vakantietijd was niet iedereen op kantoor. Dat had als voordeel dat het minder vermoeiend was voor mij. Veelvuldig uitgelegd hoe het met mij gaat, want daar is iedereen benieuwd naar. Zelfs ondanks dat veel collega's mijn blog lezen. In een gesprek kan ik meer over mijzelf vertellen, dan via mijn blog.